بیماری تخریب بافت مرجانی سنگی تعادل اکولوژیکی صخره های کارائیب را تغییر می دهد

بیماری از دست دادن بافت مرجانی سنگی یا SCTLD برای اولین بار در سواحل میامی در سال 2014 گزارش شد و از آن زمان به سراسر دریای کارائیب منتقل شده است و در 18 کشور و منطقه شناسایی شده است. دانشمندان نمی دانند چه چیزی باعث این بیماری می شود، اما اعتقاد بر این است که این یک پاتوژن آبزی است که به سرعت در سطح کلنی مرجان پخش می شود تا زمانی که در بیشتر موارد، هیچ بافت زنده ای باقی نماند.

تیم تحقیقاتی داده‌های موجود از جزایر ویرجین ایالات متحده و همچنین داده‌های سایر مناطق ایالات متحده در دریای کارائیب و غرب اقیانوس اطلس، از جمله فلوریدا، پورتوریکو و تورتوگا‌های خشک را تجزیه و تحلیل کردند. آنها اثرات بیماری از دست دادن بافت مرجانی سنگی را بر روی ماهی ها و جوامع صخره های اعماق دریا، که شامل هر چیزی که در بستر دریا زندگی می کند، مانند مرجان ها، جلبک ها و اسفنج ها را بررسی کردند.

آنها دریافتند که این بیماری نه تنها جمعیت مرجانی حساس را کاهش می دهد، بلکه جلبک های مرجانی را نیز کاهش می دهد، پوست صورتی الاستیک که برای ساختن ساختار صخره حیاتی است. در نتیجه، برخی از گونه‌های علف‌های هرز با رشد سریع، از جمله جلبک‌های بزرگ، سیانوباکتری‌ها و مرجان‌های آتشین، در غیاب رقبا رشد می‌کنند و در فضاهای خالی مرجان‌های نابود شده گسترش می‌یابند.

Swaminathan توضیح داد که گونه های سریع رشدی که از این بیماری سود می برند، در مقایسه با ساختارهای صخره ای جامد صخره ای، محیطی تحت سلطه جلبک دریایی ایجاد می کنند.

او گفت: «درشت جلبک‌ها از تنوع زیستی چندانی پشتیبانی نمی‌کنند زیرا زیستگاه دشواری ایجاد نمی‌کنند. “این ممکن است برای گیاهخواران مثبت باشد، اما نه برای سایر موجودات که به مکان هایی برای استقرار و رشد، مخفی شدن یا جفت گیری نیاز دارند.”

در واقع، محققان دریافتند که تأثیر این بیماری در میان گونه‌های مختلف ماهی متفاوت است و برخی ارتباط‌ها مثبت بوده است. این مطالعه نشان داد که ناهمواری مرجان – ناهمواری زیستگاه – نقش بزرگتری برای این ماهی دارد تا زنده یا مرده بودن مرجان.

کوین لافرتی، دانشمند ارشد در سازمان زمین شناسی ایالات متحده و کارشناس برجسته بیماری های دریایی، می گوید: «برخی بیماری های عفونی می توانند کل اکوسیستم ها را تحت تأثیر قرار دهند، اما SCTLD به ویژه تأثیرگذار است». و تأثیر آن پیچیده است و برخی از برندگان در میان بازنده‌ها وجود دارد.»

علاوه بر سوامیناتان و لافرتی، تیم تحقیقاتی شامل اندرو آلتیری، استادیار دانشکده مهندسی هربرت ورتیم و معاون مرکز راه حل های ساحلی UF و نیکول نایت، محقق فوق دکترا در دانشگاه بریتیش کلمبیا بود. این کار توسط سازمان زمین شناسی ایالات متحده و بنیاد ملی علوم تامین شد.

در کارائیب، آژانس‌های بین‌المللی، زیست‌شناسان دریایی و حافظان محیط زیست با تلاش برای درک مکانیسم‌هایی که منجر به از بین رفتن بافت مرجانی سنگی می‌شوند و توسعه درمان‌های بالقوه، به بحران زیست‌محیطی پاسخ می‌دهند. پروبیوتیک‌ها در کاهش یا توقف ضایعات فعال در مرجان‌های آسیب‌دیده موثر بوده‌اند، و تاکنون این بیماری فراتر از اقیانوس اطلس غربی و کارائیب گسترش نیافته است.

آلتیری گفت: صخره‌های مرجانی کانون‌های تنوع زیستی هستند که به عنوان زیستگاه حیاتی برای گونه‌های دریایی بی‌شماری عمل می‌کنند و غذا، سرپناه و مکان‌های پرورش را فراهم می‌کنند. آنها محافظان طبیعی سواحل ما هستند و از بین رفتن این صخره ها معیشت جوامع ساحلی وابسته به ماهیگیری و گردشگری را تهدید می کند. ما باید از آنها محافظت و حفظ کنیم.»

تصویر: سارا سوامیناتان.

برای خبرنامه Daily Dose ثبت نام کنید و بهترین اخبار علمی صبحگاهی را از سراسر وب دریافت کنید که مستقیماً به صندوق ورودی شما تحویل داده می شود؟ به آسانی صبح یکشنبه است.